De Boerenbuiten

Een tiental jaren geleden ontstond er heisa in een gemeente even buiten deze grote stad. 

Sinds begin vorige eeuw, wellicht zelfs veel eerder, woonde een boer met zijn gezin langs een zigzag straat aan de rand van die gemeente. De boerderij lag verscholen achter de boomgaard die tot tegen de openbare weg reikte. Stallingen, schuren en werktuigen verraadden dat er heel wat te doen was in het familiebedrijf. Tot tegen de straatkant, en in het verlengde van de hoeve, lagen ook de weiden en akkers van de boer. Er graasden wat koeien en er werd graan, maïs, aardappelen en bieten geteeld. Aan de overzijde van de weg, een paar huizen. Ze stonden er even lang als de boerderij. De bewoners kochten hun zuivel rechtstreeks bij de boer aan de overkant. Lekkerder dan in de winkel.

Op een kwade dag ontdekte iemand deze vredige plek. Er werd gespeculeerd en er werd land gemeten. Korte tijd later werd er volop bebouwd. Wonen in de pure natuur. Wat een zegen! Zo dicht bij de stad wonen. Inclusief het boerenbuitengevoel. Elk open plekje werd bebouwd. En de boer, die ploegde voort. Maar helaas, op een dag vonden de nieuwkomers dat het aroma van de boerderij niet zo past bij hun eigenste natuurgevoel. De actie kwam snel op gang. Een petitie werd georganiseerd en van deur tot deur werden handtekeningen geronseld met het voorstel om de boer te laten vertrekken.

Gelukkig vond hij steun bij zijn buren van het eerste uur. Van heinde en ver werd de tegenactie ondertekend, en nu, 25 jaar later, heeft de zoon van boer Charel het bedrijf overgenomen.