Met de auto naar de hemel.

Kleinzoon, bijna vier, logeerde een paar dagen bij ons. Hij knikte goedkeurend toen ik Dicky, de plaatselijke zwerfkater, wat eten toeschoof. Kleinzoon vond dat hij lekker eten kreeg; net zo lekker als het eten dat zijn poezen thuis krijgen. Alhoewel, - voegde hij er aan toe - onze Mozes hebben we niet meer. Ik veinsde grote verbazing toen ik vroeg waar hij dan wel naartoe was. Het antwoord was kort maar krachtig: 'die is met de auto naar de hemel;' en hij wees naar de wolken. 

Het duurde niet lang om te achterhalen hoe en waarom Mozes deze toch wel bijzondere reis maakte. Kleinzoon had mama en papa duidelijk horen zeggen dat Mozes geraakt werd door een auto en toen naar de hemel vertrokken was. 

Niet lang nadien namen we kleinzoon mee voor een bezoekje aan mijn vader. Bij het afscheid nemen keek hij een beetje triest en vroeg of vake nu weer helemaal alleen was. Waar is zijn mama en papa dan? En zijn bomma? Ik dacht het simpel te houden en antwoordde dat zij allemaal naar de hemel waren.
Even dacht hij na en keek naar de wolken. Met een kijvend wijsvingertje, een eigenwijs snuitje en een frons tussen de oogjes oordeelde hij: 'oei, dat zijn veel mensen daarboven en amaaai, als je daaaaar uitvalt, dan...' en zijn handje schudde hij met een pijnlijke grimas heen en weer.