De zon is niet zo belangrijk.

Wetenschappers zeggen dat onze zon niet zo uniek is als we denken. Naar het schijnt zijn er ontelbaar veel van dergelijke sterren. Sommigen zijn kleiner, anderen honderd keer groter, en ze worden in spiraal- of eclipsvormige structuren bij elkaar gehouden door de werking van de zwaartekracht. 

Wij, onze planeet en de zon, zitten tezamen met 200 miljard andere sterren in het melkwegstelsel (sterrenstelsel) en draaien rond het centrum daarvan! Ik herinner me nog goed vakanties van lang geleden in Zwitserland. Als de nachtelijke hemel helder was konden we achter ons vakantiehuis op zoek gaan naar onze melkweg. Een witte sluier, alsof er een toefje mist op grote hoogte verloren zweefde. Na even wennen aan de zwartheid van het heelal zag je pas goed dat die sluier uit kleine witte stipjes bestond. Zoonlief vroeg dan wijselijk waarom wij het onze melkweg noemden. Wel, omdat wij en onze zon en onze andere planeten en sterren er bij horen. Het is ons sterrenhuis. Alleen, wij zijn zo ver verwijderd van het midden van dit stelsel dat het lijkt of wij er niets mee te maken hebben, maar dat klopt niet. Het is door het magnetisme en door al die andere mysterieuze krachten dat wij zo mooi regelmatig blijven rondtollen in een fatsoenlijke baan, ergens aan de rand van dit sterrenstelsel. Mijn jongen vond dat we veel geluk hadden dat onze planeet zich niet te dicht in het centrum bevond, want met zovelen tegelijk, en zo dicht bij mekaar in dat zwarte gat ronddraaien. Dat kon nooit goed aflopen.

Intussen weten we dat onze Melkweg een onderdeel is van een cluster. Een cluster is een grote groep van melkwegen of sterrenstelsels. Tientallen tot zelfs duizenden. Onze Melkweg ligt in de cluster die de 'lokale cluster' heet. Alsof het om een of andere vakbond gaat, maar hij is wel meer dan tienduizend sterrenstelsels groot. Enigszins afgeplat, alsof dat voor ons het verschil maakt, en ongeveer 150 miljoen lichtjaar lang. Clusters zelf zijn dan weer gegroepeerd in reusachtige superclusters met namen als pure sciencefiction: Virga-, Perseus-, Pavo-, Indus- en Hydra-Centaurus. Onze eigen 'Lokale Groep' is daar dus een klein deeltje van.

Zijn we er nu? Neen, want superclusters zijn niet de grootste structuren in het heelal. Recent ontdekten wetenschappers dat die enorme clusters aaneengeregen zijn tot grotere structuren die ze 'Muren' noemen. De Virgosupercluster is een onderdeeltje van de 'Grote Muur' die 500 miljoen lichtjaar lang en 300 miljoen lichtjaar breed is. En nog stopt het niet want er is een heel netwerk van die 'Muren' met daartussenin grote holtes. 

Onze planeet en onze zon. Ze horen bij onze melkweg. Zo heb ik het altijd geleerd. Onze zon. Een veilig gevoel, toch? Ergens bijhoren. Een paar miljoen sterren, dat wel, maar nog uitlegbaar aan mijn kleine jongen. De nieuwe kennis. De onvatbare duizelingwekkende geordende wirwar of chaos. Daar is geen beginnen meer aan.