Godsdiensten...

Met de kleinkinderen in de auto is altijd een beetje avontuur. Het levert gegarandeerd stof tot nadenken. Daar waar wij, volwassenen, vooral kritiek hebben op religie omwille van hun vaak extreme kanten, is het oordeel van kinderen soms grappig.

Daarstraks in de auto, de oudste van de drie, 12 jaar oud. 'Ik hou niet van godsdiensten die verplichten dat er een stukje van je afgesneden wordt'. Vlam! Algemene stilte.
De jongste van vijf kan alleen maar vol ongeloof 'goh' zeggen. De kleindochter beaamt ja-knikkend wat haar broer zopas verklaarde. 'Waarom doen ze dat? Hoe kunnen ze nu zoiets verplichten...' Die twee hebben er duidelijk over gehoord. Op school? Ergens hebben ze religie of godsdienst en besnijdenis opgevangen.
De oudste weer: 'yeeek, een stukje van je ...mmm... hoeveel pijn moet dat wel doen?'  Hij loenst naar mij, en aan zijn snoet zie ik dat hij er op vertrouwt dat ik perfect weet waarover hij het heeft. Wijselijk het grote woord vermijden, vinden ze, want het is te griezelig. De kleinste zou er nachtmerries van kunnen krijgen.

Tja, alsof hij daar nu van gespaard blijft, want vandaag leerde hij dat je gemakkelijk een stukje van jezelf kan kwijtspelen door een of andere godsdienst. Als hij al weet wat dit laatste woord betekent. Nadere uitleg heeft hij voorlopig niet gevraagd. Maar hij komt er op terug. Daar mag je zeker van zijn.

Reacties

Populaire posts