Ploeteren...
Sneeuw gisteren...dooi vandaag.
Blubber, brij en veel plassen. Waarom ben ik in godsnaam met pensioen gegaan. Mij lijkt het nu dat ik toen, vijf jaar geleden, meer tijd had dan nu. Meer vrijheid? Neen. Dat kan niet. Het was eerder het niet meer MOETEN. Daar wou ik vanaf. Niet moeten wakker worden als je oogleden nog zwaar wegen. Niet snel moeten ontbijten zonder krant erbij. In alle vroegte, in het winterse donker de straat op. Eén tussen al die andere haastige pendelaars, stappers, lopers naar de auto, naar tram of bus.
Negenenzestig trappen omhoog. Naar mijn klasje. En in de loop van de dag nog een paar keer terug naar beneden en weer omhoog. Fit zonder gym. Waar is de tijd. Nu ploeter ik door de dikke brij van watersneeuw en ben ik gelukkig dat er een bus net op hetzelfde ogenblik als ik de halte bereikt. Sardienen in een blik. Vasthouden waar ik kan want de buschauffeur is met het linkerbeen uit bed gestapt. Neen, hij is het duidelijk beu om te MOETEN. Raast door het verkeer. In het station lijkt alles normaal. Mijn trein staat aangekondigd en heeft geen vertraging. Wat een wonder. Met dit weer.
Leuven. Nog vijftien minuten stappen en ik ben bij het huis van de zoon. Kleinzoon is al thuis. Hij had vandaag maar één examen. Om 10u mocht hij al naar huis. Nu studeren voor morgen. Aardrijkskunde. Hij heeft het er moeilijk mee. Eerst aardappeltjes bakken en kippenblokjes opwarmen. Appelmoes uit het bokaaltje. Thuis heb ik het gisteren al klaargemaakt. Bedoeling is om niet te veel tijd te verliezen aan het kookvuur. Aardrijkskunde wacht.
En zo zit ik daar mee te stressen. Eerste jaar ASO. Naast zoonlief zat ik ook in het begin, maar hij heeft een drukke job. Vandaag, op het werk, was er een belangrijke vergadering. Kleinzoon heeft geluk dat hij een oma met pensioen bezit die even kan komen helpen.
Wat zou hij gedaan hebben als ik het ‘moeten’ niet beu geworden was?
Tja, ....gewoon....het was ook wel opgelost geraakt zeker.
Blubber, brij en veel plassen. Waarom ben ik in godsnaam met pensioen gegaan. Mij lijkt het nu dat ik toen, vijf jaar geleden, meer tijd had dan nu. Meer vrijheid? Neen. Dat kan niet. Het was eerder het niet meer MOETEN. Daar wou ik vanaf. Niet moeten wakker worden als je oogleden nog zwaar wegen. Niet snel moeten ontbijten zonder krant erbij. In alle vroegte, in het winterse donker de straat op. Eén tussen al die andere haastige pendelaars, stappers, lopers naar de auto, naar tram of bus.
Negenenzestig trappen omhoog. Naar mijn klasje. En in de loop van de dag nog een paar keer terug naar beneden en weer omhoog. Fit zonder gym. Waar is de tijd. Nu ploeter ik door de dikke brij van watersneeuw en ben ik gelukkig dat er een bus net op hetzelfde ogenblik als ik de halte bereikt. Sardienen in een blik. Vasthouden waar ik kan want de buschauffeur is met het linkerbeen uit bed gestapt. Neen, hij is het duidelijk beu om te MOETEN. Raast door het verkeer. In het station lijkt alles normaal. Mijn trein staat aangekondigd en heeft geen vertraging. Wat een wonder. Met dit weer.
Leuven. Nog vijftien minuten stappen en ik ben bij het huis van de zoon. Kleinzoon is al thuis. Hij had vandaag maar één examen. Om 10u mocht hij al naar huis. Nu studeren voor morgen. Aardrijkskunde. Hij heeft het er moeilijk mee. Eerst aardappeltjes bakken en kippenblokjes opwarmen. Appelmoes uit het bokaaltje. Thuis heb ik het gisteren al klaargemaakt. Bedoeling is om niet te veel tijd te verliezen aan het kookvuur. Aardrijkskunde wacht.
En zo zit ik daar mee te stressen. Eerste jaar ASO. Naast zoonlief zat ik ook in het begin, maar hij heeft een drukke job. Vandaag, op het werk, was er een belangrijke vergadering. Kleinzoon heeft geluk dat hij een oma met pensioen bezit die even kan komen helpen.
Wat zou hij gedaan hebben als ik het ‘moeten’ niet beu geworden was?
Tja, ....gewoon....het was ook wel opgelost geraakt zeker.
Reacties
Een reactie posten